Ο κόσμος της Emily Dickisnon είναι ένας μελαγχολικός κόμος, φτιαγμένος από μοναξιά, φτιαγμένος από ατελείωτους κενούς χώρους.
Χώροi που κάποιες φορές μόνο με ομίχλη είναι ικανοί να γεμίσουν.
Μια υπερβατική και μακρινή ομίχλη, που ανεβαίνει από τα βάθη της ψυχής, ως μεταφυσική υλοποίηση όλων των σκέψεων, των φόβων, των φαντασμάτων και των απωλειών μας. Είναι μια διαχρονική διάσταση, ή καλύτερα, μια άβυσσος, ένας τελείως άδειος χώρος, αλλά σαν την «Κρυστάλλινη Χαοτική Θάλασσα, στην οποία υπήρχε ένας ορισμένος βαθμός Φωτός, κατώτερος από αυτόν από τον οποίο δημιουργήθηκαν όλοι οι κόσμοι και οι ιεραρχίες».
Μια λανθάνουσα αντίληψη της απουσίας, της συνειδητής αδυναμίας προς μια επιθυμία που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί.
Δεν μπορείτε να ξέρετε σε ποια διάσταση ήταν ...
Σε ποια άκρη της διάστασης ζει η Emily;
Σε έναν Μυστικό Κήπο, σε μια Λιμνοθάλασσα ή σε ένα Καθαρτήριο;
Όποια και αν ήταν η ύπαρξη της, ήταν εκεί ...
Χωρίς να γνωρίζει ότι είναι μέσα σε αυτό.
Χωρίς να θυμάται πώς έφτασε εκεί.
Ανεξάρτητα από τη θέλησή μας, βρισκόμαστε σε αυτή την ψευδαίσθηση.
Φτιαγμένη από ομίχλη και πέπλα και απομακρυσμένες ηχώ.
Στοιχεία ενός ονείρου στο οποίο περιπλανιόμαστε, πέρα από την αυγή.
Είμαστε παρόντες και είμαστε θύματα συγχώνευσης ταυτόχρονα.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιες παγίδες ή παραπλανήσεις ...ή τι είδους ελπίδες μπορούμε να βρούμε κρυμμένες μέσα σ΄αυτήν την ψευδαίσθηση.
Είναι το ασυνείδητό μας που δημιουργεί και δίνει σχήματα στα οράματα. Και η εσωτερική μας ψυχή επηρεάζεται, με τη σειρά της, από τις εμπειρίες μας από το παρελθόν.
Σήμερα είμαστε οι σκιές των απωλειών μας.
Μόνο μαριονέτες σε αυτόν τον κύκλο των παθών και των μεταλλάξεων, αυτή είναι η ζωή.Και γεμίζουμε και αποκρύπτουμε αυτή την ομίχλη από τους φόβους και τις επιθυμίες μας.
Πηγή: www.dodho.com
https://www.ifocus.gr/inspirations/art-in-photography/1502-h-emily-dickinson-roberto-de-mitri#sigProIdb3dfd4cb25