Έχει αρχίσει να ξημερώνει.
Το χρώμα σταδιακά ξυπνά απ’ το λήθαργο, σκάει μέσα στο φως και έχει την υφή της ώχρας.
Ίσια μπροστά ο ήλιος να αιωρείται, τεράστια ωχρή σαπουνόφουσκα.
Τι βλέπεις τώρα;
- Από πού;
- Από κει πού ’χεις καθήσει .
Φράχτες ανάμεσα σε καταχνιές. Ξεθωριασμένα χρώματα. O (κάτω) δρόμος. Η στροφή. Η γέφυρα. Το μωβ μονοόροφο με τα τούβλα. Η πόρτα.Το γυμνό δωμάτιο. Ο καθρέφτης.
- Παραμέρισα κι άφησα το φως να περάσει.
- Να περάσει ανάμεσα στους άσπρους τοίχους
- (το φως)
Το φως περνά ανάμεσα σε ανοίγματα, ανάμεσα σε φράχτες απ’ όπου ξετρυπώνουν λουλούδια. Περνά το λιβάδι, το πέτρινο μωβ κτίριο, τη γέφυρα, το δέντρο. Μπαίνει στο δωμάτιο με τον καθρέφτη. Μέχρι το τέλος του διαδρόμου . Χρειάζεται κάμποση ώρα για να διασχίσει όλη αυτή τη διαδρομή. Ο χρόνος επιβραδύνεται.
-Από πού βλέπεις τώρα;
- Από ‘κει που κάθομαι.
-Από πού έρχεται όλο αυτό το φως;
Το φως αποδομείται σπάζοντας σε κομμάτια.
Παύση. Ρήγματα...μισοαρχίζει τη φράση:
"…ο κόσμος, μια απαστράπτουσα επωδός δεν έχει ακόμα καλά ιδωθεί. Άμορφη μάζα αναπαύεται νωχελικά στις όχθες μιας αφηρημένης λίμνης …"
- Πώς βλέπεις τώρα;
- Θα ’πρεπε να ‘μαι στη σκηνή.
- Μια ώρα θα είναι αρκετή για να συναρμολογείς τα κομμάτια;
- Με αρμονία; Με φυσικότητα;
- Με συνοχή.
Οι σκέψεις είναι μάλλον άχρηστες. Η αλήθεια φοβάται τα στολίδια. Φτάνει ο κόμπος να λυθεί.
Στο επόμενο δευτερόλεπτο αβίαστα και χωρίς διακοπή θα πατάω το κουμπί του κλείστρου εστιάζοντας. Ίσως τότε (και) ο Κόσμος - όπως τελειώνει μια φράση - να λυθεί.
Οι φωτογραφίες του Luigi Ghirri
https://www.ifocus.gr/inspirations/art-in-photography/1734-to-ksypnima-mia-fevgalea-stigmi#sigProId25867ea06e