Η εικόνα ενός μεγάλου μπλοκ τοίχων δίπλα από το δρόμο που καθημερινά ακολουθούσα για το γραφείο μαγνήτιζε τη ματιά μου. Ίσως να ήταν οι μεγάλοι όγκοι μπετού και οι κάθετες ευθείες γραμμές το κυρίαρχο στοιχείο που με οδηγούσε να αποτυπώνω αυτή την εικόνα, χωρίς να μπορώ με σαφήνεια να αιτιολογήσω το γιατί.
Το έκανα αδιάκοπα, δίχως να συγκινείται η ματιά μου. Δεν ήξερα τι περίμενα να δω ούτε καταλάβαινα την πηγή της έλξης που ένιωθα απέναντι σ’ αυτούς τους όγκους. Υπήρχαν φορές που στεκόμουν να κοιτάζω αυτό το αστικό τοπίο, προσπαθώντας να δώσω απαντήσεις. Μάταια όμως.
Η επιμονή μου γι’ αυτό το τοπίο ήταν οριακά εντός των ορίων της φυσιολογικής συμπεριφοράς, αφού συνέχιζα να το φωτογραφίζω για περισσότερο από ένα χρόνο. Ακόμα και σήμερα που πλέον δεν το φωτογραφίζω πια, εξακολουθώ να το κοιτάζω όταν βρίσκομαι δίπλα του.
Τι άλλαξε όλο αυτό το χρόνο; Τι ήταν αυτό που μ’ έκανε να σταματήσω να φωτογραφίζω αυτό το αστικό τοπίο; Η κόπωση θα μπορούσε να ήταν ένας λόγος, που όμως θα είχε κάνει την εμφάνισή του αρκετά νωρίτερα. Η συνεχής αποτυχία και η απώλεια της αυτοπεποίθησης θα ήταν ένας άλλος λόγος απόλυτα λογικός. Η επιτυχία, επίσης, ακούγεται ως ένας πολύ προφανής λόγος. Δυστυχώς, η επιμονή μου δεν άφησε κανένα από τα παραπάνω συμπτώματα να λειτουργήσουν αποτελεσματικά. Ήταν η «Ωριμότητα της Ματιάς» που εκπλήρωσε την ανάγκη μου.
Η ωριμότητα της ματιάς μου σε σχέση με αυτή την εικόνα. Η ωριμότητα που προκύπτει ως το αποτέλεσμα των γνώσεων και των εμπειριών του κάθε ατόμου. Γνώσεων που αποκτούνται από τη μελέτη και εμπειριών που αποκτούνται από την φωτογραφική προσπάθεια. Η μίξη αυτών των δύο δημιουργεί μια αίσθηση που είναι μοναδική σε κάθε άτομο και προσδιορίζει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και την εκπλήρωση ή την επιτυχία.
Ετσι, διαπίστωσα ότι όσο δούλευα με αυτό το τοπίο, το αποτέλεσμα βελτιωνόταν συνεχώς μέχρι ένα μη αναμενόμενο σημείο, που θα ονομάσω «το σημείο καμπής». Ολες οι φωτογραφίες πριν και μετά από αυτό το σημείο θα ήταν χειρότερες. Η φωτογραφίες που λήφθηκαν πριν από αυτό φαίνεται να είναι γραμμικά βελτιωμένες ενώ μετά από αυτό υπάρχει μια μη κανονική διακύμανση ως προς το αποτέλεσμα. Αυτό το σημείο καμπής δηλώνει την στιγμή της προσωπικής ωριμότητας της ματιάς του φωτογράφου σε σχέση με το αντικείμενο, όπου σε συνδυασμό με την τυχαιότητα των δεδομένων του περιβάλλοντος χώρου εκείνη τη στιγμή δημιουργούν μια μοναδική εικόνα που καλύπτει τις αισθήσεις μας και μας βεβαιώνει ότι πετύχαμε το στόχο μας.
Σε αυτό το σημείο ο καρπός της προσπάθειας μας είναι ώριμος, έτοιμος να κοπεί από το δέντρο για να εξυπηρετήσει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τον σκοπό του.