Σ’ αυτήν τη γνωστή γωνιά της γης, με τι υλικό είναι άραγε φτιαγμένος ο χρόνος;
Μέρες τώρα μ' αρέσει να ακούω τη χλιαρή βροχή που εξακολουθεί να πέφτει επίμονα. Να την κοιτάζω ανάμεσα σε λωρίδες φωτός, στο πουθενά, στα πρόσωπα των ανθρώπων, πάνω στις στέγες των σπιτιών και στα παράθυρα και πάνω απ' το απολιθωμένο δάσος.
Ας κρατήσω λίγες σημειώσεις με το χέρι που μου απόμεινε.
Μέσα κι έξω, τα σχήματα και τα χρώματα όλα εδώ στέκονται μαζί με των ειδώλων τους τις σκιές.
Θα πάρω το χρόνο μου για την προπόνησή μου.
Πρωινός δρόμος. Παγωνιά. Καταχνιές και κρύπτες. Ξεχειλωμένα χρώματα. Η αίσθηση του νερού
(κάτι καινούργιο θα με εκπλήξει)
Οι καρδερίνες σταμάτησαν ξαφνικά να τραγουδούν. Η μια να τραγουδά. Η άλλη να ακούει και να σωπαίνει. Μικρή ανάπαυλα. Μετά οι ρόλοι τους εναλλάσσονται. Και πάλι ξανά απ' την αρχή.
- Ο χρόνος ασκεί κάποιο είδος βίας .
- Τη βία της λησμονιάς;
- Ο χρόνος που με περιβάλλει πάλλεται .
- Γλιστρά παφλάζοντας, απόσταση – κενό κι ανάσα ανάμεσα στα φύλλα της σημυδιάς;
… Κάθε φορά προχωρώ όλο και πιο πίσω μα δε βρίσκω πυθμένα. Σα να μην υπάρχει ίσως ποτέ δεν υπήρξε…
Στην presentation - ( παρουσίαση) περίπου ακούστηκαν τα εξής :
Η Μετάβαση. Το πάζλ. Οι ώρες και τα γρανάζια τους που υπονοούνται ως αποθήκες της μνήμης. Να μάθει να συναρμολογεί πίσω από εκείνη τη στροφή. Iδού η δυσκολία.
Μα αυτά δεν κράτησαν παρά μονάχα για μια στιγμή. Έτσι ξαφνικά και σαν προέκταση των ήδη χαραγμένων γραμμών.
Όλα τώρα φεύγουν μακριά .
Ποιος νοιάζεται.
Η βάρκα του στο ποτάμι τον περιμένει. Και τον περνάει απέναντι.
Δεν έχει παρά να προσέξει
https://www.ifocus.gr/inspirations/art-in-photography/2038-josef#sigProIdf001071837