Ξεκίνησα να κάνω φωτογραφία αναζητώντας το εντυπωσιακό. Αυτό σαγήνευε τα μάτια μου τον πρώτο καιρό, όταν ακόμα οι γνώσεις μου επάνω στη φωτογραφία ήταν λιγότερες από μηδενικές. Το κύριο συστατικό της φωτογραφίας που λειτουργούσε δυναμικά και με πειθώ στην σκέψη μου ήταν το χρώμα. Αργότερα «με έμαθαν» ότι το χρώμα είναι ένα δύσκολο στοιχείο της φωτογραφίας, κυρίως αναφερόμενοι στην καλλιτεχνική φωτογραφία, αφού την κάνει ρεαλιστική ενώ ταυτόχρονα προσθέτει ένα ακόμα βαθμό δυσκολίας, αυτό του συνδυασμού των χρωμάτων. Ωστόσο, τα έντονα χρώματα έκλεβαν την παράσταση. Επίσης, οι γεμάτες με άπειρα αντικείμενα φωτογραφίες με έκαναν να τις κοιτάζω περισσότερο.

Με τον καιρό να περνάει και τις λήψεις να συνεχίζονται άρχισα να βρίσκομαι αντιμέτωπος με τις πρώτες μου προσπάθειες, αρκετές από τις οποίες με κούραζαν, τόσο ως αποτέλεσμα όσο και ως διαδικασία. Τα έντονα χρώματα δεν μου έδιναν πια κάτι αφού το μάτι είχε χορτάσει και κυρίως είχε συνειδητοποιήσει ότι τα δυνατά χρώματα προκύπτουν πολύ εύκολα με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Η πανσπερμία αντικειμένων και ανθρώπων εντός της φωτογραφίας, επίσης με κούραζε, αφού το μάτι μου χτυπούσε από αντικείμενο σε αντικείμενο και από άνθρωπο σε άνθρωπο χωρίς να μπορώ να εστιάσω κάπου.

Κάτι τέτοιες στιγμές, που βρίσκεσαι μπροστά σε σταυροδρόμι, αναγκάζεσαι να σκεφτείς. Η ανάγκη να πάρεις απόφαση για το δρόμο που θα ακολουθήσεις σε συνδυασμό με τη διαύγεια της στιγμής και την πνευματική ευεξία μπορούν να σε οδηγήσουν από το απόλυτο τίποτα μέχρι το μέγιστο δημιουργικό αποτέλεσμα. Η δημιουργία που χάνεται μέσα από την καθημερινή συνήθεια των ενεργειών μας, τη ρουτίνα, ξεπετάγεται ξανά ως αποτέλεσμα ανάγκης. Εκεί ακριβώς, μας δίνεται η ευκαιρία να πετύχουμε κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό.

Σε μια τέτοια στιγμή αποφάσισα να γυρίσω τη ματιά μου προς τα πίσω. Να επανεξετάσω την πεπατημένη και να κοιτάξω για εναλλακτικά μονοπάτια. Και έτσι είδα κατάματα την απλότητα. Και όχι μόνο την είδα αλλά τη δοκίμασα.

Τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά. Διαπίστωσα ότι η απλότητα στο περιεχόμενο του κάδρου ενίσχυε τον βαθμό αποδοχής της φωτογραφίας από τον θεατή. Τα λιγοστά στοιχεία που περιλαμβάνει το κάδρο γίνονται πιο εύκολα αντιληπτά. Η σχέση μεταξύ τους είναι ευδιάκριτη. Η φαντασία του θεατή καλείται να δομήσει την ιστορία της πάνω σε λιγότερα ερεθίσματα, άρα ολόκληρη η διαδικασία κατανόησης γίνεται καταρχήν πιο εύκολη και κατά δεύτερον και σημαντικότερο γίνεται πιο ελεύθερη. Ελεύθερη γιατί τα λιγοστά στοιχεία του κάδρου επιτρέπουν περισσότερες ερμηνείες.

Ένα άλλο στοιχείο του απλού κάδρου είναι ότι λειτουργεί εμφατικά στο ένα επιλεγμένο κεντρικό του στοιχείο. Απογυμνώνοντας το περιβάλλον από ερεθίσματα, ο θεατής επικεντρώνεται στο μοναδικό βασικό αντικείμενο που παρουσιάζεται. Σε αυτό θα περιπλανηθεί με όλη του την δύναμη εξερευνώντας την πιο μικρή του λεπτομέρεια και ίσως να είναι αυτή η μικρή λεπτομέρεια που τελικά θα κρίνει το αποτέλεσμα.

Τέλος, όταν μια φωτογραφία είναι απλή τότε είναι πιο δύσκολο να την βαρεθείς γιατί δεν σε κουράζει. Αν αυτό που βλέπεις σου αρέσει τότε δεν θα σε κουράσει ποτέ, αφού δεν έχει τη δύναμη να σε κουράσει, ελλείψει του θορύβου και απουσίας του έμμεσου βάρους των αντικειμένων. Πάντα θα είναι το σημείο που θα ακουμπάς το βλέμμα σου για να το ξεκουράσεις, για να ταξιδέψεις τη σκέψη σου, για να φύγεις για λίγο από την πραγματικότητα. Αν δε, η εικόνα είναι αρκετά αφηρημένη, τότε ενδέχεται να σε ταξιδέψει τόσο μακριά, που η επαναφορά στην πραγματικότητα να είναι δύσκολη και καταπιεστική.

Μα αλήθεια, αυτό δεν είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της επιτυχίας ενός έργου τέχνης;