O Dragoş-Radu Dumitrescu είναι Ρουμάνος φωτογράφος, γεννημένος στο Βουκουρέστι το 1985. Παρακολούθησε πολλά μαθήματα φωτογραφίας ένα από τα οποία ήταν το Scoala de Poetica Fotografica "Francisc Mraz", το 2011. 

Πάντα σκέφτεται τι μπορεί να οριστεί, τι είναι πιο ευανάγνωστο και προσπαθεί να το αναποδογυρίσει σχεδόν εντελώς με αισθητικά μέσα, για να συναντηθεί με τις αποχρώσεις της ζωής και του κόσμου που υπάρχει γύρω του. Οι άνθρωποι, οι χώροι και οι διασυνδέσεις τους, οι κινήσεις, οι στάσεις και οι εκφράσεις του προσώπου τους συνδέονται με συναισθήματα που επιδρούν και είναι από αυτά τα συναισθήματα που διαμορφώνουν τα δικά τους πολιτιστικά πρότυπα. Ως φωτογράφος και με ήπια προσέγγιση παρεμβαίνει στους κόσμους τους, προσπαθώντας να μεταδώσει και να ανταποδώσει ορισμένες ατμόσφαιρες, χωρίς σύνορα ή ψηλούς τοίχους, χωρίς σύμβολα και έννοιες. Μόνο τις μέρες που περνούν κάτω από τον ήλιο.

Εδώ, παρουσιάζουμε μία από τις φωτογραφικές του εργασίες με τίτλο «Of the capital» με σκοπό να τον συστήσουμε στο ελληνικό φωτογραφικό κοινό. 

Το «Of the capital» ήταν ένα έργο χωρίς την ιδέα του πραγματικού έργου στο μυαλό, αλλά απλώς μια διάταξη φωτογραφιών που τραβήχτηκαν λόγω εξερεύνησης και περιέργειας στα αστικά τοπία του Βουκουρεστίου, της γενέτειράς μου.

Ήθελα να μιλήσω για το έργο όπως το είχα κάνει στο παρελθόν, αλλά κουράστηκα να περιγράψω λεπτομέρειες και να περιγράψω τόσο τα χαρακτηριστικά όσο και τα κίνητρα για ένα τέτοιο εγχείρημα. Τα κίνητρα είναι φυσικά προσωπικά και η μετάδοση τους σε οποιονδήποτε θεατή συνήθως αποτρέπει την πραγματική εμβάπτιση στις φωτογραφίες. Αυτό λειτουργεί ως ένα είδος κατεύθυνσης που καθοδηγεί τον θεατή σε μια πιο ακριβή κατανόηση που συχνά οδηγεί σε μείωση ή συντόμευση της οπτικής εμπειρίας. Όσο και η τεκμηρίωση, τόσο σε κείμενο όσο και ειδικά μέσω της φωτογραφίας, οι υπερβολικά περιγραφικές τάσεις της δεδομένης στιγμής καταλήγουν ήπιες, συμβατικές και επαναλαμβανόμενες, με ελάχιστη ποιητική έκφραση αν και συνήθως παρουσιάζονται ως τέτοιες.

Αυτό θα συνέβαινε με τις αυξανόμενες έννοιες που χρησιμοποιούνται για να αποτελέσουν τη βάση για τη δημιουργία εικόνων, καθώς και σε διάφορους τομείς φωτογραφίας ή είδη για την ακρίβεια, συγκεκριμένα η φωτογραφία δρόμου, η οποία μαστίζει όλο και περισσότερο τη δημιουργική νοοτροπία. Σήμερα η «φωτογραφία δρόμου» είναι περισσότερο μια εμπορική επιχείρηση που βασίζεται σε επιφανειακές και μέτριες μορφές σύνθεσης προφανώς χωρίς βάθος ή παραλλαγή. Εν πάση περιπτώσει, αυτός ο κατακερματισμός αυτής της σε μεγάλο βαθμό αμφισβητούμενης μορφής τέχνης, της φωτογραφίας και, στη συνέχεια, ό,τι παράγει μέσω αυτού του κατακερματισμού διαχωρίζει τόσο τον θεατή όσο και τον φωτογράφο από κάθε αίσθηση ολότητας. Επομένως είναι μια πράξη του εαυτού του, χωρίς καμία σχέση με τίποτα ή με κανέναν, αν και το δικό του κέντρο.

Αυτό μπορεί να φαίνεται λίγο περίπλοκο, οπότε παρακαλώ να με υπομείνετε για λίγα λεπτά.

Καταρχήν γιατί είναι κατακερματισμένο; Για να είναι αιχμηρό, η φωτογραφία, πάλι ως μορφή τέχνης και τίποτα λιγότερο από αυτό είναι, για να το θέσουμε απλά, είτε αξίας είτε όχι. Δεν απαιτεί την επισήμανση σε πολλά στυλ ή τομείς αποκλειστικά για άνεση. Θα είναι είτε καλή εικόνα είτε κακή, ανεξάρτητα από το είδος. Έτσι δεν δανείζεται τα όργανα του είδους, αλλά πιο ουσιαστικό, κατευθύνεται από την ψυχολογική μας αντίληψη γι' αυτό. Σαν μια εικόνα που σχηματίζει το μυαλό μας με την οποία είτε είμαστε προσκολλημένοι είτε αποτροπιαζόμαστε. Έχει μια συγκεκριμένη ενέργεια ενώ την οραματίζεται.

Εντάξει, αλλά ποιος ή καλύτερα τι το καθιερώνει αυτό; Η φωτογραφία είναι πολύ κοντά σε ένα σκάνερ της φύσης (μιμείται σχεδόν τέλεια το περιβάλλον), επομένως μπορεί συχνά να χρησιμοποιηθεί για την καταγραφή γεγονότων και γεγονότων σε όλο τον κόσμο. Είναι ένα μέσο επικοινωνίας και μετάδοσης πληροφοριών. Αλλά,  προσπαθήστε να το δείτε με τα μάτια σας και όχι μέσα από τα λόγια μου, είναι μια λεπτομέρεια, ένα κομμάτι της πραγματικότητας κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι του συνόλου; Το καδράρισμα από μόνο του σε οποιαδήποτε μορφή, η αποτύπωση μόνο ενός «παραθύρου» είναι ήδη ένας επιλεγμένος διαχωρισμός από όλα όσα υπάρχουν. Ως εκ τούτου, η διαδικασία της λεπτομέρειας γίνεται πολύ περισσότερο. Η γενική αίσθηση περιγραφής σε μια φωτογραφία εξίσου σκιαγραφημένη, εξίσου άδεια. Αρχίζει να είναι ξεκάθαρο ότι μια ερμηνεία ή μεταμόρφωση της μορφής που υπερβαίνει τη δική της απλοϊκή ύπαρξή απαιτείται για να φέρει στο προσκήνιο οποιαδήποτε βαθιά απήχηση μέσα μας, κάτι που κατά τα άλλα κρατά λίγη ενέργεια στην επιφάνεια.

Γιατί όμως είναι σημαντική η αίσθηση της ολότητας; Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο ίδιος ο σκοπός της τέχνης, η φωτογραφία σε αυτή την περίπτωση, είναι συνεπώς μια διαδικασία όχι απλώς αυτοέκφρασης, για προσωπική απόλαυση ή για άλλους, δίνοντας σημασία στον δημιουργό και το δημιουργημένο, αλλά μάλλον ένας απλός αλλά βαθύς τρόπος, σχετικά με όλα όσα υπάρχουν. Η έμφαση πέφτει στην αναγνώριση ή επίγνωση ότι μια τέτοια σχέση είναι δυνατή μόνο όταν επικοινωνεί με το σύνολο, αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι ξεχωριστό από αυτό, αλλά μέρος του. Σε αυτό το γεγονός, που από μόνο του δεν είναι θεωρία ή εικασία, μπορεί να συμμεριστεί η έκφραση της βαθιάς φύσης μας, μια φύση που δεν πρέπει να θαυμάζουμε ή να καταδικάζουμε, αλλά απλώς να την παρατηρούμε στην ομορφιά της.

Μια τέτοια σχέση φέρνει μεγάλη αντίληψη και ευαισθησία και ό,τι μπορεί να μοιραστούμε μέσω της φωτογραφίας ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να ξεπεράσει την ίδια την πραγματιστική ύπαρξή μας, μια κατάσταση του μυαλού που κάποιοι την είχαν τυποποιήσει ως σουρεαλιστική.

“Of the capital” was a project without the idea of the actual project in mind, but merely an arrangement of photographs taken due to exploration and curiosity across the urbanscapes of Bucharest, my birth city.

I wanted to speak of the project like I had done so in the past but I found myself weary of detailing and describing both the attributes and the motivations for such an undertaking. The motivations are naturally personal and relaying them to any viewer usually deters from the actual immersion into the photographs. This acts as a sort of direction that guides the viewer to a more precise understanding often leading to diminishment or shortening of the visual experience.  Just as much as documenting, both in text and especially through photography, the overly descriptive tendencies of the given moment end up bland, conventional and repetitive, with little poetic expression although usually presented as such.

This would be the case with the increasing concepts that are employed to be the basis for creating pictures as well as various areas of photography or genres to be more precise, namely street photography, which has been increasingly plaguing the creative mindset. Today “street photography” stands as more of a commercial enterprise relying on superficial and mediocre forms of composing evidently with no depth or variation. In any which case this fragmentation of this largely disputed artform, photography, and subsequently of whatever it produces through this fragmentation separates both the viewer and the photographer alike from any feeling of wholeness. Therefore it is an act of the self, without any relation to anything or anyone albeit its own center. 

This may seem a bit convoluted so please bear with me for a few moments. 

First of all why is it fragmented? To be cutting to the point, photography, again as an art form and nothing shorter of that is, to be simply put, either of value or not. It does not require labelling it into a myriad of styles or domains solely for comfort. It will be either a good picture or a bad one, regardless of the genre. Thus it does not borrow the instruments of the genre, but more essential, it is being directed by our psychological perception of it. Like an image that our mind forms to which we are being either attached to or appalled by. It has a specific energy while visualizing it.

Alright, but who or best to say what establishes this? Photography is very close to a facsimile of nature (it almost perfectly mimics the environment) so it can often be used to document events and happenings throughout the world. It is a means of communication and relaying of information. But, and do try to look at this with your own eyes and not through my words, is a detail, a piece of reality any more than just a fragment of the whole? The framing in itself in whatever format, the capturing of just a “window” is already a chosen separation from all there is. Hence, the process of detailing becomes far more so. The general feeling of description in a photograph just as sketched, just as empty. It begins to be clear that an interpretation or transformation of the form that goes beyond its own simplistic existence is required to bring forth any deep resonance within us, something that otherwise holds little energy on the surface.

But why is the feeling of wholeness important? We must understand that the very purpose of art, photography in this case, is consequently a process not of merely self-expression, for personal enjoyment or for others’, of giving importance to the creator and the created but rather a simple yet profound way of relating to all there is. The emphasis falls on the acknowledgement or awareness that such a relation is possible only when communing with the whole, recognizing as being not separate from it, but part of it. To this fact, which is in itself not a theory or conjecture, expression of the profoundness of our very nature can be shared, a nature not to be admired or condemned, but simply observed in its beauty. 

Such a relation brings about great perception and sensitivity and whatever we might share through photography or whatever else may go beyond our very pragmatic existence, a state of mind that some had stylized it as being surreal.