Η Ελένη είναι απλά παρούσα σε έναν κόσμο με πολύ φασαρία.
Είναι απλή και ζεστή. Ξέρει να βάζει όρια, αλλά και να δίνει χωρίς να μετράει. Ξέρει να κλαίει και να γελάει με όλο της το είναι. Όμως ξέρει και να σιωπά. Λένε πως κάνει φωτογραφία δρόμου, αλλά δεν πιστεύω πως είναι αλήθεια.Οι φωτογραφίες της δεν μπορούν να μπουν πίσω από μία ταμπέλα. Καμία ταμπέλα δεν μπορεί να ορίσει κάτι αυθεντικό.
Της αρέσει να τριγυρνά στους δρόμους με το φως της ημέρας. Σκοπός της πια δεν είναι να κάνει καλές φωτογραφίες, αλλά να χαθεί, να ανακαλύψει, να συναντήσει βλέμματα και να ακούσει ιστορίες. Και κάνει καλές φωτογραφίες, γιατί αυτό μπορεί.
Κουβαλάει ψυχή, αλήθεια, ένα έντονο βλέμμα και μια μηχανή, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Η φίλη μου, η Ελένη αγαπάει πολύ τη φωτογραφία, αλλά για αυτή πιο πολύ σημασία έχει η ίδια η ζωή.
Αν έπρεπε να της αποδώσω μια ιδιότητα, θα έλεγα πως η Ελένη είναι δασκάλα. Η καλύτερη που έχω γνωρίσει. Γιατί ξέρει να λέει «δεν ξέρω» και να βάζει το εγώ της στην άκρη. Και ξέρει να αγαπά. όχι μόνο τους μαθητές της και τους ανθρώπους της, αλλά τα πιο απλά πράγματα. Ένα ωραίο γεύμα. Τη λιακάδα. Τη βροχή. Είμαστε τελείως διαφορετικές, όμως έχουμε κάτι κοινό που μας κρατά κοντά από τότε που γνωριστήκαμε. Μιλάμε την ίδια γλώσσα. Σπουδαίο πράμα. Μου έχει πιάσει το χέρι και μου έχει δείξει ένα δρόμο, όταν ένιωθα χαμένη.
Έχει χαρεί με τις χαρές μου με ειλικρίνεια, με έχει ακούσει και με έχει αποδεχθεί στα χειρότερά μου, χωρίς πολλά λόγια. Γι αυτό και δεν έχω καμία πρόθεση να είμαι αντικειμενική. Ούτως η άλλως και η αντικειμενικότητα ίσως είναι υπερεκτιμημένη κάποιες φορές. Ούτε να πω πολλά περισσότερα. Η Ελένη είναι σαν τις φωτογραφίες της. Αυτές τις φωτογραφίες που αν τις δεις δεν τις ξεχνάς ποτέ. Με πηγαία ευγένεια, χωρίς να έχει διαβάσει ποτέ το savoir vivre και με μια ανάγκη να ψάχνει συνέχεια, τον επόμενο προορισμό, τη ζεστασιά στα μάτια, το καλύτερο στους ανθρώπους. Με μια παρουσία ευδιάκριτη που δεν προσπαθεί να επιβληθεί με φλυαρίες. Καθαρός άνθρωπος με στόχο στην ψυχή. Και όποιος αντέξει.