Το Trust me I am a photographer, απευθύνεται σε νέους φωτογράφους, όπως η Βενθεσικύμη Σούκουλη, δίνοντας την ευκαιρία σε ανθρώπους που αγαπούν τη φωτογραφία να προβάλουν τη δουλειά τους.

Τι σε εμπνέει για να φωτογραφίσεις;

Το φως, οι σκιές του και οι αλλαγές που προκαλεί, ο κόσμος της ζωγραφικής, η μουσική, η κίνηση, η μεταμόρφωση της σταθερής μορφής σε κάτι πιο άυλο. Ακόμα πηγή μεγάλης έμπνευσης είναι οι άνθρωποί μου. Η οικογένειά μου, με ιδιαίτερη μούσα τη μεγαλύτερη μου αδερφή η οποία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των δημιουργιών μου, οι τόσο καλοί μου φίλοι μου οι οποίοι με στηρίζουν έμπρακτα σε κάθε μου δημιουργική ιδέα καθώς και ο αγαπημένος μου ο οποίος επεκτείνει τον εαυτό μου και δίνει πάντα πρακτικές ιδέες και λύσεις στα πειράματα και οράματά μου.

Έχεις επιλέξει κάποιο συγκεκριμένο είδος φωτογραφίας που θα θέλεις να ακολουθήσεις;

 Για να απαντήσω, θα παραλληλίσω τα διάφορα φωτογραφικά είδη με τα διαφορετικά πλαίσια μέσα στα οποία κινούμαστε στη ζωή. Διαφορετικές ανάγκες σε κάθε τομέα της ζωής μας, διαφορετικές στάσεις και αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε αναλόγως το πώς και το πού βρισκόμαστε. Όλα αυτά όμως βρίσκονται μέσα στο ίδιο ακριβώς μεγαλύτερο πλαίσιο, αυτό της ζωής. Ουσιαστικά κινούμαστε πάνω σε έναν δρόμο όσα παρακλάδια και αν φαίνεται να έχει. Μια κοινή αφετηρία και ένα κοινό τέλος και τα υπόλοιπα είναι για τον καθένα στην ουσία κάτι μοναδικό. Έτσι ακριβώς νιώθω και για τη φωτογραφία και τα είδη της. Είδη που ξεχύνονται και εστιάζουν στο έμψυχο, στο άψυχο, στο φυσικό , στο τεχνητό, που μιλάνε για το αντικειμενικό, το ονειρικό, που αναφέρονται και εστιάζουν στη συλλογική ύπαρξη, στην αναγκαία δράση, σε κόσμους κοντά αλλά και μακριά μας. Η φωτογραφική δράση είναι μια κάμερα και ένα τελικό κλικ. Και οι ενδιάμεσες επιλογές μέχρι το κλικ είναι για τον καθένα κάτι μοναδικό. Έτσι είναι περισσότερο θέμα αναζήτησης, ανάγκης και στιγμής το που βρίσκεσαι και τελικά τι είδος σε ελκύει και το επιλεγείς ή σε επιλεγεί. Μέσα από τι είδος εκφράζεις αυτό που έχεις να πεις, και λαμβάνεις αυτό που αναζητάς τελικά να λάβεις. Αλλά πάντα βρίσκεσαι, μέσα σε κάθε ένα από αυτά τα παρακλάδια, μαζί με κάτι που δεν αλλάζει παρά εξελίσσεται .Αυτή είναι η εσωτερική μάτια στη φωτογραφία, και η ψυχή στη ζωή. Έτσι, αφήνω τον εαυτό μου ανοιχτό προς τα είδη και εστιάζω περισσότερο στον τρόπο που δρω μέσα σε αυτά.

Πώς επεμβαίνεις και πώς επεξεργάζεσαι τη φωτογραφία σου για να φτάσεις στο τελικό αποτέλεσμα;

Όταν φωτογραφίζω νιώθω τον εαυτό μου περισσότερο σαν ζωγράφο χωρίς πινέλο. Ίσως να οφείλεται σε αυτό η μεγάλη μου αγάπη καθώς και σπουδές μου γύρω από τις Καλές Τέχνες. Αναζητώ έντονα να βλέπω το αποτέλεσα να γεννιέται μπροστά μου. Σχεδόν πάντα κατά την φωτογραφική μου δημιουργία στοχεύω στο να πλησιάζω με κάθε κλικ όσο πιο κοντά στο τελικό αποτέλεσμα χωρίς καμία παρέμβαση προγράμματος επεξεργασίας. Σε αυτό πάντα σύμμαχοι μου είναι ο πειραματισμός με υλικά και η φαντασία. Φυσικά, λόγω της δυσκολίας του πλήρη έλεγχου του φωτός ή και άλλων παραγόντων αρκετές φορές θα χρειαστεί να δουλέψω τις φωτογραφίες μου όσον αφορά στις βασικές αντίστοιχες διαδικασίες της "εμφάνισης" ενός φιλμ, (κυρίως κοντράστ φωτός και χρωματικοί τόνοι) αλλά είμαι πανευτυχής όταν πετυχαίνω το αποτέλεσμα ατόφιο και αυτούσιο δίχως επεξεργασία, ακόμα και σε αυτές τις λεπτομέρειες.

Τι εξοπλισμό φωτογραφικό χρησιμοποιείς;

Πλέον έχω μια πολύ αγαπημένη Nikkon D600 , έναν 50η, έναν 24-85 και έναν 105 και κάποιους ακόμα. Όμως ξεκίνησα με μια εντελώς απλή φθηνή φωτογραφική -πλακίδιο, μετά για λίγο συνέχισα με μια δανεική με φακό και μετά με μια δώρο -μεταχειρισμένη μέχρι να πάρω έναν πλέον επαγγελματικού επιπέδου εξοπλισμό .Καμία από αυτές δεν προσέφερε φυσικά καμία ιδιαίτερη τεχνική ευκολία ή υπέροχη ποιότητα ανάλυσης και χρώματος. Όμως σιγά το πράγμα! Εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα ότι αρχικά όλο το νόημα είναι στην ιδία την αντίληψη και στην δημιουργική διαδικασία. Πως θα μάθεις να μεταφέρεις πρακτικά αυτό που έχεις στο κεφάλι σου στον έξω κόσμο. Και ας μην έχεις καλό εξοπλισμό. Ίσα ίσα το να μην έχεις στην αρχή ίσως είναι και κάτι σαν ευλογία. Σε ζορίζει. Σε βγάζει από τα απαλά. Σε εκπαιδεύει να μην εξαρτάσαι από τίποτα πέραν της θέλησης σου, παρόλο που η φωτογραφία είναι πολύ εξαρτώμενη διαδικασία από τον εξοπλισμό.

Ποιος φωτογράφος θεωρείς πως σε έχει επηρεάσει;

Θα ακουστεί ίσως περίεργο αλλά νομίζω πως δεν έχω επηρεαστεί τόσο από φωτογράφους. Μόνο τα τελευταία χρόνια, με το να διδάσκω δημιουργική φωτογραφία, άρχισα να μαθαίνω φωτογράφους, ακόμα και τους θρύλους της φωτογραφίας, καθώς και να μελετώ το έργο τους. Αυτό συνέβη ίσως επειδή ξεκίνησα αντίθετα την πορεία μου με τη φωτογραφία , όχι από έλξη για το είδος, ούτε από περιέργεια για τον εξοπλισμό, ούτε καν επηρεασμένη από κάποιον κοντινό μου, αλλά κυριολεκτικά σχεδόν τυχαία, μέσα σε μια μέρα. Αυτοδίδακτος έρωτας. Αυτήν η πορεία εξελίχθηκε σε επαγγελματική με το ίδιο πάθος. Περισσότερο επηρεάστηκα και διδάχτηκα από την ματιά του εικαστικού κόσμου μιας και σπούδασα Ιστορία και Θεωρία Τέχνης στην Καλών Τεχνών Αθήνας. Τώρα αναζητώ περισσότερο φωτογραφικές δουλείες γνωστών και "άγνωστων" φωτογράφων που με κάνουν να σταματώ και να μεταφέρομαι στην αίσθηση του κόσμου που μας δείχνουν. Κάποιοι που μου έρχονται έντονα στο μυαλό από γνωστούς είναι ο Sebastiao Salgado ο οποίος με αγγίζει βαθιά, ο Josef Koudelka τον οποίον βρίσκω εξαίρετο και ο Eugene Smith που νιώθω πως μέσα από τις φωτογραφίες του είναι σαν να έχει αφήσει ανοιχτή μια χρονοπύλη ζωντανή ακόμα και σήμερα.

Αν σου δινόταν η ευκαιρία να γνωρίσεις από κοντά έναν/μια μάστερ φωτογράφο ποιος θα επιθυμούσες να είναι;

Από γνωστούς του παρελθόντος θα έλεγα τον Eugene Smith .ʼλλα ακόμα θα μου άρεσε να βρεθώ δίπλα σε κάποιον φωτογράφο, γνωστό ή άγνωστο για το ρου της ιστορίας, ο οποίος με την ιδιαίτερη χροιά του ανθρώπου που βρίσκεται πλέον στην δύσης της ζωής του, θα μου έδειχνε τις φωτογραφίες που για εκείνον ζούνε ακόμα. Και που εκείνος ζει ακόμα μέσα από αυτές. Και θα ήθελα να αντίκριζα το βλέμμα του όταν θα τις κοιτούσε. Και μετά αυτές.

Νομίζεις πως λείπει κάτι αυτή τη στιγμή από τα φωτογραφικά δρώμενα στη χώρα μας για έναν νέο φωτογράφο κι αν ποιο θα ήταν αυτό;

Νομίζω πως η μεγαλύτερη έλλειψη για τους νέους φωτογράφους σήμερα στην Ελλάδα είναι πως παρά το μεγάλο ταλέντο και κυρίως την άπλετη όρεξη για δράση, υπάρχει έλλειψη επαγγελματικών ευκαιριών. Δεν υπάρχουν αρκετοί κρατικοί και ιδιωτικοί φορείς ώστε η φωτογραφία να μπορεί να είναι ένα σωστό και συνάμα οικονομικά παραγωγι&kap